Malmedy maakte vroeger deel uit van wat men toen ‘Pruisisch Wallonië‘ noemde. Dusdanig was het één van de enige overwegend Franstalige steden van Duitsland. Na Wereldoorlog I kwam Malmedy samen met de Oostkantons bij België en werd het deel van Wallonië.
In de gemeentes die samen de Duitstalige Gemeenschap van België vormen en het grondgebied van Malmedy omringen, zijn er faciliteiten voor Franstaligen. In Malmedy zelf, dat volgens de laatste officiële schatting 20 procent Duitstalige inwoners heeft, zijn er faciliteiten voor Duitstaligen.
‘Het aantal Duitstaligen in en vooral rond Malmedy is de laatste jaren sterk toegenomen’, weet Pierre Deflandre, oprichter van het CAL, het Comité Action Linguistique. ‘Ze voelen zich aangetrokken tot de lage vastgoedprijzen en hebben in de stad meer winkels en ontspanning binnen handbereik dan in de Oostkantons zelf. Het probleem is dat ze weigeren om Frans te leren. Dat kan niet de bedoeling zijn.’
De Duitstalige inwijkelingen zien dat anders. ‘Malmünd biedt ons de mogelijkheid om onze eigen taal te blijven gebruiken’, zegt inwijkelinge Hanna Stiefel. ‘We zouden dom zijn om dat niet te doen. Het is ook moeilijk om Frans te leren als Malmédiens alleen maar een vreemd Luiks dialect spreken dat niet echt het Frans is dat we op school leerden. Bovendien brengen we ook heel wat kapitaal de stad in en zwengelen we de lokale economie aan.’
Deflandre vermoedt echter meer motieven: ‘Hoe je het ook draait of keert, Duitsers voelen zich weer oppermachtig. Kijk maar hoe het hele eurocircus vanuit Duitsland gedirigeerd wordt door Angela Merkel. Ze vinden hun Duitstalige cultuur duidelijk superieur aan de Franstalige. Als cultureel boegbeeld moeten wij het stellen met de onpopulaire Sarkozy.’
Het CAL beroept zich op het in de grondwet verankerde territorialiteitsbeginsel, waar de Vlamingen ook mee schermen om de verfransing van de Brusselse rand tegen te gaan.
Pierre Deflandre:
‘De Duitstalige cultuur voelt zich duidelijk superieur aan de Franstalige’
‘Taalgrenzen evolueren op natuurlijke wijze’, werpt Stiefel op, terwijl ze bij een slager binnenstapt die haar onmiddellijk in het Duits te woord staat. Van op een afstand kijkt Deflandre hoofdschuddend toe: ‘We hebben al contacten gehad met Vlaamse actievoerders en de organisatoren van de Gordel om te zien hoe we de zaken hier moeten aanpakken. Wat mij betreft, vechten wij dezelfde strijd.’