Dat ze een flinke leerlinge is, Lisa De Saedeleer. Al elke dag heeft ze naarstig haar huiswerk gemaakt. Optellen en aftrekken doet ze ondertussen met de ogen toe, tekenen kan ze als de beste. Juffrouw Liesbeth van het eerste leerjaar van de basisschool van Dadizele is zeer tevreden.
‘Maar ik maak me zorgen of ze de rest van het schooljaar nog wel zo vlijtig zal blijven werken’, fronst de juf haar wenkbrauwen. ‘De staking van de overheidsbonden heeft haar zwaar aangegrepen. Lisa was zeer ontgoocheld toen haar oma Agnes haar vanochtend niet met de fiets naar school kon voeren. Een dagelijks ritueel werd plots verstoord door de sociaal-economische realiteit.’
‘Oma heeft mijn hartje veel pijn gedaan’, zegt het meisje terwijl ze aan de schoolpoort op mama staat te wachten. ‘Ze heeft alleen aan zichzelf gedacht. Liever stond ze een uur vroeger op om kabaal te maken in Brussel dan dat zij mij meenam naar school, zoals ze elke dag deed. Mijn papa, die auto’s verkoopt aan rijke mensen, heeft gezegd dat oma gaan staken is zodat ze al het geld kan afpakken van de jonge kindjes. Dat is niet lief van haar. Oma heeft mij in de steek gelaten.’
Op een nieuwjaarsbrief hoeft Agnes Van Peteghem, die bij de fiscus werkt, niet meer te rekenen: ‘Als ze deze breuk wil goedmaken, zal oma haar verworven rechten moeten laten varen. Er zijn ingrijpende toegevingen nodig om het vertrouwen te herstellen.’
Jefke Dierckens (9) uit het tweede leerjaar heeft vanmorgen zijn nieuwjaarsbrief voor meme Alice Van Beveckom (60), een militante spoorbeambte, verscheurd. ‘Maar ik heb er meteen een nieuwe geschreven’, zegt de jongen met gepaste trots. Hij haalt zijn brief tevoorschijn en begint te declameren: ‘Liefste niet meer zo lieve meme. Het is pijnlijk duidelijk geworden dat ik niet te veel zal moeten dromen. Ik zal héél lang moeten werken. Een huisje bouwen zal er niet bij zijn. Of ik ooit een deftig loon zal verdienen, durf ik me zelfs niet af te vragen. De enige zekerheid die ik heb, is dat jij nog altijd rustig op vervroegd pensioen kunt. Geniet ervan, meme. Kusjes van je kapoen Jefke.’
Aan de ingang van DreamLand Lochristi staat Jacques Meesters (58) zijn tranen te verbijten. Meesters heeft nog het groene hesje aan van de christelijke overheidsbond. Kleindochter Melissa (8) wil niet mee naar binnen in de speelgoedwinkel. ‘Je kunt me niet omkopen, opa. Een stuk Playmobil kan het onrecht dat jouw generatie ons vandaag heeft aangedaan niet goedmaken. Jullie babyboomers hebben al te lang boven jullie stand geleefd. Nu duwen jullie ons, kinderen zonder toekomst, nog dieper in de financiële put. Ik schrijf geen nieuwjaarsbrief als daar geen keiharde garanties tegenover staan.’
‘Als ik groot ben en mij voor de gemeenschap inzet als pompier of politieman, dan zal ik voor mezelf, mijn kinderen, mijn ouders én mijn grootouders mogen betalen’, beseft Bram Van de Velde (10) uit Buggenhout. ‘Denkt u dat wij dat gaan blijven pikken? Het is ongehoord dat kinderen van mijn leeftijd zich al zorgen moeten maken over hun pensioen. De vakbonden dragen een zeer zware morele verantwoordelijkheid. Ik hoop dat mijn papa bij de volgende sociale verkiezingen op Unizo stemt.’
Ook Ilona Berghmans (9) uit Heestert is verontwaardigd door de staking van de ambtenaren en het spoorpersoneel. Met haar mooie smartphone van HTC heeft ze net een mailtje gestuurd naar haar oma Alexandra Goedvertier (59) om te melden dat die evenmin een nieuwjaarsbrief hoeft te verwachten. Ze toont het bericht: ‘Ik ben geschokt. Een bankbiljet van 50 euro zal daar niets aan veranderen, lieve oma. Verstop het op een veilige plaats, zodat ik het – als de euro nog bestaat, no thanks to you, ouwe taart – misschien ooit aan mijn eigen kleinkinderen kan doorgeven. Dan heb ik toch een béétje zekerheid.’
Lisa (7):
‘Er zijn ingrijpende toegevingen nodig om het vertrouwen te herstellen’
Pablo Poublon (8) uit Kuurne is persoonlijk getroffen door de staking. ‘Vandaag gingen we normaal gezien met het hele tweede leerjaar gaan zwemmen in Center Parcs. Maar wat dacht je: geen treinen. Door mijn eigen peetvader. Nu ben ik zeer verdrietig – kijk maar naar mijn tranen’, zegt het jongetje met rode ogen. Zijn peter Lucien Poublon (57) probeert tevergeefs te troosten.
‘Ik dacht dat ik twee weken van de kerstvakantie kon genieten. Cadeautjes, gezelligheid, lekker eten. Niets daarvan. Dat feestje is grondig verpest. Heb je vandaag, toen je met je maten van de IJzeren Weg, jenever stond te drinken ook maar één ogenblik aan mij gedacht, pepe? Heb je erbij stilgestaan dat ik nog zal werken op een leeftijd dat jij al vergeten zult zijn wat dat betekent? En dat ík na mijn pensioen linea recta doorgesluisd zal worden naar de afdeling stervensbegeleiding van het AZ? Ik zie je graag, maar dit jaar kan ik het echt niet opbrengen je een gelukkig nieuwjaar en een goede gezondheid toe te wensen.’