Een zelfportret van de betreurde Marijke aan het begin van haar dieet. 'Toen was ze dik als een tonnetje dat je door de gang kon rollen.'

Vrouw schrijft kookboek over dood dochter

Schrijfster Katrina Meire heeft de dood van haar dochter verwerkt door een kookboek te schrijven. 'Klassiek proza verkoopt voor geen meter en nu krijgt de lezer tenminste een kookboek met diepgang.'

Op 2 oktober 2010 stortte de wereld van Katrina Meire (49) in. Haar dochter Marijke (17) was ’s nachts niet thuisgekomen en tegen de middag kwamen politiemannen melden dat ze haar lichaam hadden gevonden.

Sporenonderzoek wees uit dat Marijke in de vroege uurtjes met haar zatte botten naar huis aan het fietsen was over de donkere dijken van de Oost-Vlaamse polders. Op enkele honderden meters van de ouderlijke woonst miste de zigzaggende jongedame een bocht. Ze reed pardoes de helling af en belandde in een kreek. Daar verdronk ze, waarop ze kwam te overlijden.

‘Ik had niemand meer. Enkele jaren geleden was ik mijn man verloren aan een slepende ziekte. Mijn oudste zoon Bert studeerde toen al – hij zit op kot in Gent. Helemaal alleen bleef ik achter in een huis waar de gelukzalige warmte van vroeger was vervangen door een beklemmende stilte’, vertelt Meire in haar gerieflijke keuken in een gerestaureerde boerderij in Assenede. ‘Zelfs de kat nam haar biezen toen zij besefte dat Marijke niet meer terug zou komen. Enkel de kippen bleven aan mijn zijde.’

Ze besloot het verdriet, de eenzaamheid en het gemis te verwerken in een boek. ‘Mijn eerste gedacht was om mij nog maar eens aan proza te wagen. Ik heb al enkele romans uitgegeven in eigen beheer, maar die vonden nooit een groot publiek. Vreemd, want het betrof telkens doorleefd proza over het harde leven op de polders’, zegt de schrijfster.

‘Terwijl ik wekenlang zat te tobben over welke literaire richting ik diende in te slaan, kwam ik op een haast spontane manier tot de vaststelling dat ik mijn andere grote passie met veel creativiteit bleef uitoefenen: koken’, herinnert Meire zich. Ze besloot daarom een literair kookboek te schrijven over de dood van haar dochter.

Het boek bestaat uit vier delen. De eerste recepten zijn Bourgondische spijzen met veel romige sausjes. Stevige plattelandskeuken ook waar je kloeke boerenzonen en -dochters mee opkweekt. ‘Ze at graag, mijn lieve dochter. Toen ze veertien was, zag ze eruit als een schattig varkentje’, glimlacht Meire. ‘Het was een mooi meisje, maar dik als een tonnetje dat je door de gang kon rollen.’

Tegen haar zestiende, toen Marijkes interesse voor het andere geslacht in alle hevigheid kwam te ontluiken, begon het meisje zich zorgen te maken over haar vele vetrolletjes. ‘Ze vroeg me in die periode om lichter te gaan koken. Niet dat ze ambities had om er als een bonenstaak bij te lopen, maar een iets slanker profiel zag ze best wel zitten’, vertelt de schrijfster. ‘Vandaar dat het tweede boek vooral gezonde mediterrane gerechten beschrijft, zoals Griekse niertjes met ouzo en eenvoudige Italiaanse pasta’s.’

En vermageren deed Marijke. Het meisje maakte zelfportretten om de evolutie bij te houden. ‘Het duurde niet lang vooraleer ze succes had bij de jongens. Daardoor zat ze in het weekend zo vaak op café. Ik heb daar nu spijt van: als ik haar dik had gehouden, was ze waarschijnlijk vaker thuis gebleven en had ik haar meer gezien’, geeft de schrijfster toe. ‘Maar zou ze gelukkig zijn geweest als vetbolletje dat nooit eens versierd werd? Dat denk ik niet. Enkele weken voor haar dood vertrouwde ze me toe dat ze zich had laten vingeren en dat het haar bijzonder goed was bevallen. Ik kan maar hopen dat ze tot op de laatste dag van haar leven heeft genoten.’

Het derde deel van het boek somt de gerechten op die Katrina Meire klaarmaakte toen ze rouwde om haar overleden dochter. ‘Vooral maaltijden die je snel ineen flanst, zoals je ziet. Eenvoudige pizza’s, een slaatje met ansjovis, een bouillon met tonijn uit blik: kortom, eten dat je eet omdat je toch íéts moet binnenspelen, maar wel altijd met liefde en een minimum aan zelfrespect klaargemaakt’, legt de schrijfster uit.

Katrina Meire:
‘Door lekker te eten kwam ik de dood van mijn dochter te boven’

Het laatste deel is een overwinning van de comfort food. Zoete tajines uit Marokko, Gentse stoverij met flink wat pure chocolade erin, tapa’s die blinken van de suiker, noem maar op. ‘Langzaam had ik mijn zelfvertrouwen teruggevonden. Ik was bezig met dit project en vond weer de energie om lange tijd in de keuken te staan. Het eten was en is nog altijd een verwennerij. Meer zelfs: door lekker te eten heb ik de dood van mijn dochter kunnen verwerken en dit boek is daar het verslag van.’

Nog voor het boek af was, had Meire al een uitgever gevonden. ‘Ze vonden het idee een voltreffer. Klassiek proza verkoopt immers voor geen meter meer, maar anderzijds is er zo’n overvloed aan kookboeken dat het moeilijk wordt om op te vallen. Dankzij de dood van mijn dochter kan de lezer tenminste nog eens een kookboek met diepgang kopen’, besluit Katrina Meire.

Vandaag, op Allerheiligen, signeert ze haar morbide kookboek op de Boekenbeurs.