Het lijkt voor buitenstaanders zo eenvoudig. Splits België in vier stukken. Vlaanderen sluit aan bij Nederland. De Fransen krijgen Wallonië. Duitstalig België keert terug naar zijn heimat en de stadstaat Brussel wordt Europese hoofdstad. Zo eenvoudig is het echter niet. De Vlamingen moeten niet weten van de Hollanders, de Fransen niet van de Walen, de Duitstaligen vallen nog liever dood dan door Angela Merkel weer aan de borst te worden gedrukt. En Brussel blijft Brussel.
Nicolas Sarkozy heeft echter een Copernicaanse beweging in dat denken gebracht. ‘Elio di Rupo heeft me al een paar keer gevraagd of we niet één groot Frankrijk kunnen vormen. Dat kan uiteraard, maar dan spreken we niet van een win-winsituatie’, vindt Sarkozy.
Volgens de Franse president zou een dergelijke aanhechting enkel goed zijn voor Wallonië. Behalve Axel Witsel en Steven Dufour ziet hij geen meerwaarde voor Frankrijk. ‘En van Dufour zijn we nog niet eens zeker, met zijn Limburgse roots.’ De oplossing van de president is even eenvoudig als geniaal: in plaats van Wallonië bij Frankrijk aan te hechten wil Sarkozy Nord-Pas-de-Calais aan Wallonië geven.
Volgens Sarkozy spreken we dan wel van een win-winsituatie. Wallonië krijgt zijn zee. De Chti’i hun heuvels. Er onstaat een volk dat elkaar bijzonder goed verstaat. Beide groepen leven momenteel bij gratie van de overheid. Ze houden er een levensstijl op na die ze zelf ‘à l’aise’ noemen. De anderen noemen hen eerder lui. ‘Maar’, aldus Sarkozy, ‘misschien zijn de anderen fout. Laat Walen en Chti’i maar bewijzen dat ze in hun eigen Chtigizië of Chtizistan hoge toppen kunnen scheren.’
Economisch kan de nieuwe staat terugvallen op de winsten die in en rond Lille worden gemaakt. Het meest logische is dan ook dat daar de hoofdstad van het nieuwe rijk komt. Maar Joëlle Milquet zei al krachtdadig ‘non, jamais’. De hoofdstad zal volgens de politica in Wallonië liggen. Als de hoofdstad al niet Brussel moet zijn.
Stefaan De Clerck, burgemeester van Kortrijk, schrikt van de démarche van de Franse president. ‘Onze stad maakt al jaren deel uit van Lille-Métropole. Wij hebben bijzonder goede banden met onze Franse vrienden. Dat de Walen die kapot willen maken, zegt veel over hun inborst. Het is duidelijk dat ze op een vechtscheiding aansturen. Ze kunnen ze krijgen. De alimentatie zal duizelingwekkend zijn.’
Als uitsmijter wou een Franse collega nog weten of presidentsvrouw Carla Bruni nu echt zwanger was. Sarko antwoordde met een twinkel in de ogen: ‘On verra. Maar laat het duidelijk zijn, ‘k èn e kleintje moa ’t schiet verre!’ Zodoende zette de Franse leider de minieme culturele afstand tussen Belgen en Fransen nogmaals in de verf. Dat hij blij was eindelijk verlost te zijn van die vervelende, onderontwikkelde Noord-Fransen liet Sarkozy slechts off the record vallen.