Didier Reynders (MR) zou op zijn kabinet in de Wetstraat al geheime besprekingen hebben gevoerd met vertegenwoordigers van de Parti Libéral, van de Fédération des Cercles catholiques et des Associations conservatrices en van de Parti ouvrier belge (POB). De liberale informateur zou ook gedineerd hebben in het sterrenrestaurant Bruneau in het gezelschap van een voorman van de Christene Volkspartij-Vlaams Front.
Daarmee rakelt Reynders een piste op die ook kortstondig door bemiddelaar Charles Woeste was geopperd, maar die al snel werd verlaten na een ongelukkig geformuleerde ‘nee, maar ja, maar nee’ van Wouter Beke.
Die constructie heeft als voordeel dat alle politieke strekkingen zijn vertegenwoordigd, behalve de ecologisten, omdat die ideologie honderd jaar geleden gewoonweg nog niet bestond. Het is immers allang bekend dat Reynders de ecologisten liever kwijt dan rijk is.
Ultieme poging
Bovendien kan het aantal stoelen nog verder ingeperkt worden, omdat het bijna uitsluitend om unitaire partijen gaat. Met slechts vier partijen aan de tafel, één per politieke strekking, zouden de onderhandelingen een stuk vlotter moeten verlopen.
Nadeel is wel dat het gaat om partijen die reeds decennia geleden zijn opgeheven, en dat zowat alle kopstukken inmiddels overleden zijn.
Met slechts vier partijen aan de tafel zouden onderhandelingen vlotter moeten verlopen
Volgens analisten kan dat de onderhandelingen serieus bemoeilijken. Het gerucht doet dan ook de ronde dat dit slechts een ultieme poging is om nieuwe verkiezingen nog wat langer uit te stellen. Na het debacle met Alexander De Croo vorig jaar zijn de liberalen er als de dood voor om weer het verwijt te krijgen dat ze niet iedere mogelijkheid hebben uitgeprobeerd om tot een akkoord te komen.