De politie:
‘Als je zulke gedachten koestert, moet je achteraf niet klagen dat je klacht verticaal geklasseerd wordt’
België blijft het seponeringsland bij uitstek: nergens belanden méér verkrachtingsdossiers in de prullenmand. ‘Dat we daarnaast ook het verkrachtersland bij uitstek zijn, is toeval’, beweert de politie.
De politie verwijst naar cijfers van justitieminister Koen Geens (CD&V). Die tonen dat duizenden Vlaamse vrouwen seponeringsfantasieën koesteren. ‘Ze weten dat het fout is en toch dromen ze er stiekem van dat de politieman met dienst hun klacht tegen hun uitdrukkelijke wil in het vakje ‘te negeren’ schuift.’
In een typische seponeringsfantasie zit een vrouw rillend in het politiekantoor. Met haar laatste mentale krachten controleert ze haar stem om te getuigen over de brutale aanranding die ze moest ondergaan. De flik aan de andere kant van het bureau tokkelt op zijn toetsenbord, neemt een slok koffie en laat dan zijn blik naar haar rok glijden. Ja, was die misschien toch niet wat te kort?
Verkeerde signalen
‘Bent u zeker dat u duidelijk neen hebt gezegd?’, vraagt de flik. ‘Het is niet omdat er iets gebeurd is, dat de vermeende dader per se een slechte mens is, hé, mevrouw. Misschien hebt u wel verkeerde signalen uitgezonden?’
In zulke vernederingsfantasieën zit volgens de politie de kern van het probleem. ‘Seponering is dikwijls ook een beetje de schuld van het slachtoffer. Als je zulke gedachten koestert, straal je dat ook uit. Dan moet je achteraf niet klagen dat je klacht verticaal geklasseerd wordt.’