‘Vijf maanden al loop ik rond in Brussel. De eerste weken genoot ik volop van de stad. Zonder problemen kon ik met andere extremisten zitten keuvelen over mogelijke plekken om ongelovigen op te blazen’, schrijft Abdullah Haya op zijn blog. ‘Het was heerlijk om te dwalen door de vele wijken waar de politie zich niet meer durft te tonen. Mijn eerste maand Brussel was als het paradijs (maar dan zonder de maagden). De vele moslims overal gaven mij een echt thuisgevoel. Tot de stad mij met mijn stevige neus op de harde feiten drukte. Brussel, ik houd van u en ik walg van u.’
Na een avondje muntthee drinken en aanslagen beramen, huppelde Haya huiswaarts. ‘Ik liep door een klein park vol heidense standbeelden toen twee jongemannen me een vuurtje vroegen. Het betrof een ongelovige allochtoon met zijn even ongelovige negerslaaf’, verhaalt Haya. ‘Natuurlijk had ik geen vuurtje bij. Ik rook niet. Ik drink niet. Ik leef volgens de richtlijnen die God ons heeft voorgeschreven.’
Met trots vermeldt de terrorist dat hij de twee mannen diep vernederd heeft. ‘Ik heb ze gezegd dat ze zwak waren, wormen onder de sandalen van mijn wraakzuchtige god. Angst en pijn heb ik hun voorgespiegeld. De haat, de dood, het verderf, en meer van dat leuks. Ziekte en vergelding zouden hun te wachten staan’, somt Haya op.
De fundamentalist wist toen nog niet hoe laat het was. Hij vervolgde zijn weg, in het gedacht dat het duo huilend zou afdruipen. ‘Maar plots voelde ik een trap tegen mijn onderrug. Met hun volle vuisten sloegen ze op mij in. Laffe honden!’, klaagt Haya. ‘Ze namen al mijn geld, al mijn valse identiteitspapieren, al mijn gsm’s en al mijn bommen!’
Op zijn blog roept de terrorist op om toch minstens zijn bommen terug te geven. ‘Ik heb ze nodig voor mijn werk’, legt Abdullah Haya. ‘Daarzonder ben ik technisch werkloos!’
Abdullah Haya:
‘Ze namen al mijn geld, al mijn valse identiteitspapieren, al mijn gsm’s en al mijn bommen!’
De extremist denkt eraan terug te keren naar het Midden-Oosten, omdat het leven daar minder gevaarlijk is. ‘Hier in Brussel is straffeloosheid dagelijkse praktijk. Nooit worden handen afgehakt of ogen uitgestoken. Je moet het geweld maar accepteren, verzet heeft geen zin’, wijst Haya de Brusselse politiek met de vinger. ‘Zo gaat dat hier. Waar gaat het met deze stad naartoe als je zelfs als terrorist al niet meer veilig over straat kunt lopen?’