Marie V. uit Borgerhout maakte het zelf mee: 58 uur lang zat haar zoon Wubbe (1) vast in de fietsparking van Antwerpen-Centraal. In tranen doet ze haar verhaal. ‘Op het werk had ik een voormiddag duurzaam koken georganiseerd, als teambuilding. In mijn haast om tijdig de trein te halen, ben ik onze Wubbe rats vergeten afzetten aan de crèche. Het ventje was vast in slaap gevallen, want ik hoorde geen protest toen ik mijn bakfiets achterliet.’
Door een samenloop van omstandigheden ging Marie ’s avonds niet met de fiets naar huis. ‘Er was hagel en aanvriezende regen gevallen. In dat weer durfde ik de uitgang van de fietsenparking niet op te rijden. Bij vriesweer wordt de steile helling een spekgladde ijsbaan waarop je gegarandeerd al je ledematen breekt. Ik heb dus de tram genomen en ben rechtstreeks naar een voorstelling in de Roma gegaan.’
Uiteindelijk zat Wubbe drie dagen vast in zijn bakfiets, met enkel een halve Vitabis en één herbruikbare luier om te overleven. Al die tijd had Marie niets in de gaten. ‘Een misverstand tussen de babysit, de grootouders en diverse buren’, beweert ze. Het was uiteindelijk een attente parkeerwachter die de ondervoede en onderkoelde dreumes terugvond. Wubbe vecht nog altijd voor zijn leven in het Sint-Erasmushospitaal.
‘Het gaat hier om een recent maatschappelijk fenomeen waar alle steden mee geconfronteerd worden’, bevestigt de Gentse hoofdcommissaris Steven De Smet. ‘Ook in Gent hebben we al verscheidene uitgemergelde kinderen uit een bakfiets moeten bevrijden. We hebben hier het extra nadeel dat de werken aan het Sint-Pietersstation voor veel omgevingslawaai zorgen, waardoor het geschreeuw van achtergelaten kinderen nauwelijks hoorbaar is. Bovendien zijn bakfietsen enorm geëvolueerd. De eenvoudige plastic zeilen van enkele jaren geleden zijn vervangen door superisolerende beglazing die amper geluid doorlaat. Dat maakt het de speurders ontzettend moeilijk.’
De Leuvense burgemeester Louis Tobback heeft alvast een speciaal bevrijdingsteam op de been gebracht om het probleem aan te pakken. ‘Met een infraroodscanner gaat het team op zoek naar sporen van leven in de ons bekende bakfietsstallingen rond het station en in de rest van de stad. Vervolgens zetten we pneumatsche scharen en hamers in om de kinderen te bevrijden. Elke minuut is van levensbelang. Als ouders hun kinderen weer komen oppikken, betalen ze een eerlijke retributie.’
Marie:
‘In mijn haast om tijdig de trein te halen, ben ik onze Wubbe rats vergeten afzetten aan de crèche’
Niet elke stad is er happig op om manschappen en middelen aan het bakfietsprobleem op te offeren. De Brugse burgemeester Patrick Moenaert heeft alvast géén plannen in die richting. ‘In Brugge heerst een consensus dat kinderen niet thuishoren in de stad. In die zin is het een zegen dat kinderen achterblijven in de stationsparking. Daar kunnen ze geen toeristen of bewoners lastigvallen.’