Naar schatting 20 procent van de Belgische bevolking leeft van een uitkering, al dan niet via pensioenen, invaliditeit of langdurige werkloosheid. De laatste jaren zijn hun aantallen gestegen. De huidige bankencrisis heeft velen onder hen in nog moeilijkere situaties gebracht. Plaatselijke OCMW-centra kunnen de problemen nauwelijks bijhouden.
Het bejaarde echtpaar Albert (77) en Paola (74) woont in een door de overheid gesubsidieerde woning in Laken. Alberts voorouders waren vanuit Duitsland betere leefomstandigheden komen zoeken in België. Paola was in de jaren vijftig deel van de grote immigratiegolf uit Italië. Ook de demente weduwe van Alberts broer, een Spaanse migrante, woont in bij het echtpaar.
‘Wij moeten al jaren leven van een uitkering’, geeft Albert toe. Ernstige gezondheidsproblemen hebben hem nooit in staat gesteld een vast job te houden. ‘Toch was ik bereid te werken. Hoewel mijn eigen ouders Franstalig waren, heb ik bijvoorbeeld Nederlands geleerd. Ik heb vaak als seizoensarbeider gewerkt in Frankrijk en Italië. Het was in Italië dat ik Paola leerde kennen.’
‘Wij maken ons grote zorgen’, zegt Paola. ‘Als de nieuwe regering bespaart op pensioenen en uitkeringen, zal er voor ons niks anders op zitten dan weer met onze kinderen te gaan samenwonen.’ De drie volwassen kinderen van het echtpaar leven eveneens van de sociale bijstand en hebben inmiddels ook elk een eigen gezin. Hun oudste zoon is zwaar autistisch en hun jongste zoon is geen onbekende bij het gerecht.
‘Door de uitzichtloze sociaal-economische toestand rekenen onze zonen niet meer op een vaste job. Vooral onze jongste begeeft zich op het slechte pad om zijn gezinsbudget rond te krijgen. Net als zovele andere sukkelaars verdient hij zijn gage in de criminaliteit’, vertelt Paola met een snik in haar stem, terwijl Albert zijn woede verbijt.
Albert:
‘Wij moeten al jaren leven van een uitkering’
Voor Albert en Paola is er nog de bijkomende zorg voor de weduwe van Alberts broer, die bijna twintig jaar geleden overleed aan een hartfalen. Zijn broer was erg actief in de lokale kerkgemeenschap. ‘Gelukkig kunnen we daar nog vaak terecht voor steun en troost’, zucht Albert.