Stress, jengelende kinderen, winkels die om 18 uur sluiten, Milk Inc., radioreclames: de Vlaming heeft heel wat om ongelukkig over te zijn. Uit het nieuwste rapport van de Universiteit Antwerpen blijkt dat in Vlaanderen welgeteld twee mannen en één vrouw gelukkig zijn.
De Rechtzetting zocht en vond die ene gelukkige vrouw. Sandra D. wil ons te woord staan omdat het Kerstmis is, het feest van de vrede en een dag waarop we elkaar geluk toewensen. De enige voorwaarde voor haar coming out is dat Sandra D. anoniem wil blijven.
Vertel eens: wat is jouw geheime recept?
Sandra D.: ‘Ik heb geen man, geen kinderen en een goede vriendenkring die bewust achter elkaars rug roddelt. Met vallen en opstaan heb ik ondervonden dat dat de ultieme geluksformule is.
‘Ooit heb ik vriendjes gehad. Zoals iedereen voelde ik mijn niet volledig zonder. Na mijn tiende mislukte relatie maakte ik de balans op. Ik besloot het twee jaar zonder te proberen. Wat bleek: ik ben beter af alleen. Gaan en staan zonder eerst aan de inquisitie onderworpen te worden over waar ik met wie en hoe lang zou zijn. Ongegeneerd boeren en winden laten zonder dat iemand dat ‘onelegant’ vindt, terwijl hij de hele tijd hetzelfde doet.’
Geen man, betekent dat ook geen seks?
‘Ik behelp me met onenightstands, want ik hou best wel van seks. Ik flirt graag. Vooral het gevoel iemand te veroveren geeft me een kick. Belangrijk is wel om geen onenightstands te hebben met vrienden. Of hij wordt verliefd op je of hij ziet je als seksbuddy op wie hij een beroep kan doen telkens al hij zin heeft. Een andere regel is: nooit met iemand slapen die een van je andere onenightstands kent, zeker als ze vrienden zijn. De volgende keer dat ze zat zijn, vergelijken ze gegarandeerd je bedprestaties.’
Geen kinderen is ook een element van jouw formule?
‘Te veel mensen beginnen aan kinderen om de foute redenen. Hun ouders zagen om kleinkinderen, de maatschappij verwacht het en dat soort blabla.
‘Maar tegelijkertijd is er die jaloezie als jij vertelt dat je onverwacht op café gaat of twee weken naar New York trekt om ‘Sex & the City’-wise te shoppen. Ze doen niks anders dan klagen over gebrek aan slaap, over de ellende dat ze geen babysit vinden, dat er alweer een paar schoenen en een broek versleten of te klein zijn…
‘Ze zijn ook om de haverklap ziek en vinden de domste fratsen van hun kleine lelijkerds grappig. Hun statussen op Facebook gaan over welke maat van kleren hun ‘kids’ – ik gruwel van dat woord- op dat moment dragen. Ze moeten zonodig elke keer een foto posten als het haar van hun blèter twee millimeter gegroeid is. Die moederterroristen proberen je te overtuigen dat hun roze wolk het ultieme is, terwijl ze gewoon jaloers zijn op het rock-‘n-rollgehalte in jouw leven.’
In jullie vriendenkring wordt dus heel wat afgeroddeld?
‘Dat is het gezondste, volgens ons. De menselijke natuur kun je niet veranderen, hoezeer de maatschappij dat ook probeert. We proberen het wel bij vriendelijke roddels te houden, maar af en toe gaan we er zwaar over. Maar we relativeren dat dan weer bij een pint in ons stamcafé. Uiteindelijk gaan we voor elkaar door het vuur.’
Hoe reageren andere mensen op het feit dat jij gelukkig bent?
‘Ik heb het afgeleerd daarvoor uit te komen. Mensen willen je dan per se trofeegewijs als vriendin kunnen binnenhalen om al hun miserie en pietluttige ongelukkigheden over jou uit te kappen. Versta me niet verkeerd: ik heb er niets op tegen dat mensen een keertje babbelen over iets in hun leven dat misloopt. Maar ik trek blijkbaar het soort mensen aan dat alleen maar over z’n eigen ellende wil praten en niet naar mij wil luisteren als ik dan al eens wil klagen over iets. Gelukkig zijn is een taboe in Vlaanderen. Het zorgt alleen maar voor afgunst. En daar pas ik voor.’