Een grote stakingsactie legt de terroristische sector lam in Frankrijk. Ook in België zijn er gevolgen voor extremistische groeperingen die werken met Franse toeleveranciers. De vakbonden klagen over het onmenselijke personeelsbeleid en eisen dat de werkgevers meer inspanningen leveren.
‘In onze sector lopen werknemers een buitensporig groot risico op arbeidsongevallen’, zegt vakbondsmilitant Mehdi Nemmouche. ‘We werken met verouderd materiaal en het management stippelt het beleid uit op basis van een vroegmiddeleeuws boek dat al in geen eeuwen meer up-to-date is gebracht.’
Veel werknemers van terroristische organisaties vinden dat zij onderbetaald worden. ‘Wij voeren een zwaar beroep uit, maar met aanslagen plegen bouwen we geen pensioenrechten op. Enkel de gelukzakken die levend worden ingerekend, kunnen levenslang genieten van de accomodaties in een zwaarbewaakt luxe-resort’, bromt Hamyd Mourad. ‘Onze werkgever zorgt niet voor psychologische begeleiding, terwijl wij vaak in traumatiserende omstandigheden aan de slag moeten. Het is echt geen pretje om mensen vol lood te pompen en al dat bloed in het rond te zien spatten. Dat vreet aan je.’
De onderhandelingen tussen de vakbonden en de werkgevers verlopen zeer stroef. Volgens die laatsten stellen de bonden zich te radicaal op. ‘Met fundamentalisten onderhandelen wij niet, iedereen moet water bij de wijn doen’, stelt Anjem Chouadry, die aan het hoofd staat van een terroristische multinational. ‘Wij willen gerust werkgelegenheid creëren, maar dan moeten onze werknemers tijdig plaats ruimen voor jong talent.’
De werkgevers stippen ook de loonhandicap aan. ‘Onze organisaties lijden onder de oneerlijke concurrentie met de politie’, benadrukt sjeik Bassam Ayachi, die thans in Syrië op overnamepad is. ‘Wij moeten onze inkomsten volledig halen uit sponsoring en banditisme, terwijl de politie kan rekenen op grootschalige staatssubsidies. Dat is marktverstorend en dus onrechtvaardig. Zonder zwart werk is onze business niet levensvatbaar.’
De bonden zijn vooral ontstemd dat het de gewone terroristen zijn die de zwaarste lasten dragen. ‘Wij vragen meer rechtvaardigheid en solidariteit’, zegt Mourad. ‘Een vermogenswinstbelasting voor rijke islamieten die een fortuin vergaren met olie-inkomsten zou de woede bij de basis al temperen.’
Toch wordt de staking niet algemeen gesteund. Her en der lopen nog werkwillige moslimterroristen rond. ‘Het klopt dat er in onze sector weinig carrièrekansen zijn en dat de werkdruk hoog is’, zegt Youssef Bouhouche. ‘Maar veel keuze hebben we niet. Als ik deze job opzeg, staan er honderd andere geradicaliseerde moslims klaar om mijn plaats in te nemen.’
Mehdi Nemmouche:
‘Het management stippelt het beleid uit op basis van een vroegmiddeleeuws boek’
Een andere werkwillige moet noodgedwongen thuiswerken – een stakerspiket van anderhalf miljoen mensen verhinderde hem zijn werkplaats te bereiken. ‘Vandaag werk ik een dagje thuis, maar ik vrees dat mijn vrouw er niet mee zal kunnen lachen als ik straks iedereen neerknal terwijl ik islamitische leuzen schreeuw’, zucht Ahmed Wadoud.
Voor gematigde moslims die mopperen over de gevolgen van de staking heeft Nemmouche geen begrip. ‘Het is ook in hun belang dat we even stoppen met onschuldige burgers dood te schieten.’