‘Uitgeverijen krijgen dagelijks manuscripten toegestuurd’, schudt Koen Degroof, woordvoerder van het Davidsfonds, meewarig het hoofd. ‘Het kost veel tijd en energie om die allemaal grondig te bekijken en te beoordelen. Als we geen poëzie meer opgestuurd zouden krijgen, zouden we al de helft minder werk hebben.’
Poëzie is totaal niet rendabel, stelt Degroof. ‘De enige mensen die poëzie lezen, zijn zelf dichters. En sinds Gerrit Komrij overleden is, is de markt compleet ineengestort.’
Bij Uitgeverij Meulenhoff in Amsterdam weerklinkt nog radicalere taal. ‘Poëzie op papier is voorbijgestreefd’, zegt woordvoerder Janneke Rutsema. ‘Internet is de toekomst. Dat er daardoor een paar wereldvreemde oude mannen uit de boot vallen, moet dan maar. We denken er ook over om evenementen af te voeren. Die zijn toch meer en meer een excuus geworden voor eenzame bejaarden om nog eens buiten te komen en het publiek te vervelen.’
Een redacteur van De Bezige Bij in Antwerpen, die op voorwaarde van anonimiteit spreekt, vertelt nog een ander verhaal. ‘De waarheid is dat de meeste dichters complete bagger schrijven. We spreken hier over een niveau dat zelfs onder het talent van Pieter Aspe ligt. Hier op kantoor houden we een bingo bij met alle poëzieclichés. Een redacteur die ze allemaal kan vinden in een ingezonden bundel, krijgt als troost een doos pralines van de anderen.’
De redacteur geeft een greep uit het aanbod van clichés: ‘Alles waarin het woord ‘hart‘ voorkomt, oude geilaards die schrijven over jonge vrouwen, mannen die hun moeder missen, psychotische vrouwen die zich misbegrepen voelen of het gebruik van het woord ‘gij‘, het komt er allemaal in voor.’
Koen Degroof:
‘De enige mensen die poëzie lezen, zijn zelf dichters’
De dichtersgemeenschap zelf reageert geschokt op de oproep. ‘Hoe gaan we dan nog nieuw talent ontdekken?’ vraagt Peter Verhelst zich af. ‘We kunnen de komende jaren toch niet opnieuw en opnieuw reeds uitgegeven dichters blijven herkauwen?’