De clarissen nemen het niet dat ze Michelle Martin binnenkort in hun midden moeten opnemen. Sinds 1996 zit Martin in een reguliere gevangenis wegens medeplichtigheid in de zaak-Dutroux, maar om de een of andere reden acht het gerecht het raadzaam haar nu op te sluiten in een nonnenklooster.
‘Clarissen leven in volstrekte beslotenheid. Zij mogen hun monasterium niet verlaten’, legt kerkjurist Rik Torfs (KU Leuven) uit. ‘Het leven van de clarissen is er een van volkomen afzondering, vol armoede en boete – een geschikt regime voor een zondares als Michelle Martin. De dagtaak van de Arme Klaren bestaat uit een afwisseling van handenarbeid en koorgebed. Het ziet er nu naar uit dat zij voor onbepaalde duur afzien van die handenarbeid.’
Advocaat Thierry Moreau:
‘De naïviteit van mijn cliënte botst op het stuitende cynisme van de nonnen’
Door het werk neer te leggen proberen de zusters te vermijden dat ze Michelle la Folle onderdak moeten bieden. ‘Wij vrezen het nalatige karakter van de gedetineerde. Met haar passieve en hoogst onderdanige inborst hoort zij niet thuis in een bruisende kloostergemeenschap als de onze’, argumenteert Soeur Saint-Dicale, de leidster van de Naamse nonnenbond. ‘Wij staken voort tot het gerecht ons garandeert dat Martin elders boete moet gaan doen voor haar vele onnoemelijke zonden.’
Thierry Moreau, de advocaat van Michelle Martin,noemt die eis totaal onbegrijpelijk. ‘Mijn cliënte is erg angstig voor het idee om in een klooster terecht te komen waar er tegen haar gestaakt wordt. Zij had integendeel gehoopt dat de Arme Klaren een schietgebed of twee aan haar zouden wijden’, zegt Moreau. ‘Haar naïviteit botst op het stuitende cynisme van de nonnen. Deze actie is niet gerechtvaardigd.’
Soeur Christine, abdis van het klooster, bevestigt dat de onderhandelingen met de nonnenbond zeer moeizaam verlopen. ‘Nochtans lijkt het mij maar billijk om mevrouw Martin in een kloostercel te gooien waar zij de rest van haar dagen moet slijten’, schrijft de opperzuster in een e-mail. ‘Slechts gesterkt door brak water en oud brood zal zij zich richten tot God. Vergiffenis zal Hij haar natuurlijk nooit schenken, daarvoor zijn haar misdaden te groot. Tegelijk beseffen wij dat Hij zelf zo nalatig is geweest om onbeschrijflijk veel kinderleed te tolereren in zijn Schepping. Laat ons het erop houden dat de barmhartigheid van de ene, ware God te complex is om over te laten aan de publieke opinie. Mensen moeten meer bidden en minder zeveren.’