Het gelaat van Bart De Wever vertrekt van vertwijfeling. Dit is het boegbeeld van het 21ste-eeuwse Antwerpen: een stad die drijft op onzekerheid.

Calimerogevoel De Wever verovert ’t Stad

Dat Bart De Wever de N-VA-lijst trekt in Antwerpen maakt heftige emotionele reacties los. Le tout Anvers wentelt zich vol overgave in de slachtofferrol. ‘Eindelijk kunnen wij onze onzekerheid botvieren.’

Ja, ze zijn opgelucht, de Sinjoren. De inwoners van de Koekenstad zijn verlost van het juk van de pretentie. Ze hoeven niet langer de fictie in stand te houden dat ’t Stad het centrum van de wereld is.

‘Dankzij Bart De Wever kunnen we onze lang opgekropte frustraties kwijt’, beaamt Isabelle Van Royen (21), een studente mode die er prat op gaat dat ze kei-Antwerps is. ‘We worden miskend, niemand neemt ons nog serieus en alles gaat hier om zeep. Het lucht op om dat open en bloot te zeggen. We kunnen ons geen beter boegbeeld inbeelden dan de eeuwige twijfelaar Bart De Wever, zelfs al zal ik als hippe alternatieveling met een dure smaak weer op een progressieve partij stemmen.’

‘Het is toch echt triestig dat Bart De Wever onze volgende burgemeester wordt?’, sakkert Emmanuel Vanhulste (52), die al zijn hele leven voor de goddeloze socialisten stemt. ‘Hij zal de hele stad meesleuren in zijn zelfbeklag. Wat een goede zaak is. Eindelijk kunnen wij onze chronische onzekerheid botvieren.’

Ook de voorstanders van De Wever treden in de voetsporen van Calimero. ‘Ja, natuurlijk gaat Bart winnen. Maar het is niet fair dat de andere partijen nu al de oppositie tegen hem beginnen te organiseren. Ze gunnen hem geen enkele kans’, moppert Louis Meliaerts (74) uit Deurne. ‘Alsof de meerderheid de afgelopen zes jaar nog niet genoeg oppositie heeft kunnen voeren tegen de N-VA.’

‘Antwerpenaars hebben de naam arrogant en chauvinistisch te zijn, maar achter dat aanmatigende masker schuilt een oceaan van angst en pijn: niemand ziet ons graag’, analyseert socioloog Frank Armagneau (UGent). ‘Sinjoren maken zichzelf wijs dat hun stad een heuse metropool is, maar uit angst voor een realitycheck durven ze niet van onder hun Onze-Lieve-Vrouwe-toren te komen. Hun gestoef mist de vanzelfsprekendheid waarmee een Gentenaar stelt dat zijn stad de schoonste van de wereld is en daarmee uit.’

Armagneau verwijst naar Gents burgemeester Daniël Termont (sp.a): ‘Een volkse mens die complexloos in discussie treedt met God en klein pierke. Die man straalt een zelfvertrouwen uit waar een Patrick Janssens of een Bart De Wever alleen maar van kan dromen. De ene verbergt zijn wankelmoedige inborst achter een autoritaire stijl, de andere steekt niet eens weg dat de twijfel hem verlamt.’

Isabelle Van Royen:
‘We worden miskend, niemand neemt ons nog serieus en alles gaat hier om zeep’

Filip Dewinter is er echter als de kippen bij om te benadrukken dat ook hij best onzeker is over de gemeenteraadsverkiezingen. ‘Wij blijven met stip het zwarte schaap van de politiek’, klaagt Dewinter. ‘Mijn partij zit eenzaam en alleen in het verdomhoekje – en niet omdat mijn plaat grijs gedraaid is of omdat onze voorzitter een saai burgerlulletje is dat nog geen ei kan klutsen zonder zijn staartbeentje te verstuiken. Het Vlaams Belang is het slachtoffer geworden van zijn eigen electorale succes. Misschien hebben we de voorbije jaren te veel zelfvertrouwen uitgestraald? De Antwerpenaar lust dat niet.’