Minister van Overheidsbedrijven Paul Magnette is een moedig man. Zijn hoekige gelaat straalt doortastendheid uit, een atypische eigenschap voor een Waalse socialist. ‘Of voor een socialist tout court’, lacht Magnette hartelijk. ‘En toch, ondanks mijn Teutoonse voorkomen, heb ik nul op het rekest gekregen van Didier Bellens.’
De politicus uit Charleroi was van plan om de eigengereide CEO op het matje te roepen over zijn exuberante loon bij Belgacom, nog altijd een overheidsbedrijf. Bellens verdiende vorig jaar liefst 2,6 miljoen euro. Een prettig bedrag, maar de vakbonden kunnen er niet mee lachen. Ook vanuit de politiek steeg verontwaardigd gemor op. Kamerlid Dirk Van der Maelen (sp.a) moest een halfuur gereanimeerd worden nadat hij zwaar was beginnen te hyperventileren.
Om de gemoederen te bedaren beloofde Magnette een studie naar het loon van de managers van overheidsbedrijven. Niet zomaar een loze studie, neen, de minister wil laten onderzoeken of het het overwegen waard is om de eventualiteit van een loonmatiging in overweging te nemen. Op voorwaarde natuurlijk dat daar ooit een greintje politieke wil voor zou bestaan.
‘Maar je weet hoe het gaat met studies: je kondigt er eentje aan en tegen dat de resultaten bekend zijn, ben je alweer vergeten dat je een studie besteld had’, beseft Magnette. ‘Daarom heb ik zelf het initiatief genomen om partijgenoot Bellens op de vingers te tikken.’
De minster verzond een stoutmoedig sms’je: ‘Kunnen wij elkaar eens – als het U past natuurlijk, het hoeft niet vandaag – spreken? Er is wat onrust over Uw loon, maar ik denk dat het vooral te maken heeft met de communicatie daarover. U begrijpt dat wel. Allez bon, als U iets laat horen, zou dat vriendelijk zijn. Groetjes, Paul.’
Bellens antwoordde natuurlijk niet, die heeft wel wat beters te doen. ‘Ik heb hem toen proberen te bellen, maar werd onmiddellijk doorgeschakeld naar de klantendienst van Belgacom’, zucht de minister. ‘Tjonge, jonge, wat een ellende. Uren heb ik aan de lijn gehangen. Gelukkig had ik niets beters te doen, maar frustrerend was het wel. Niemand kon me helpen. Ze begrepen mijn vragen niet en ik heb tien keer moeten bevestigen dat mijn router wel degelijk aan stond. Van Belgacom werd ik naar Proximus verwezen en terug. Uiteindelijk heb ik me dan maar een of ander veel te duur abonnement laten aansmeren, je weet nooit dat het van pas komt. Om tot rust te komen heb ik daarna nog een uur naar de sprekende klok geluisterd.’
Paul Magnette:
‘Uiteindelijk heb ik me dan maar een of ander veel te duur abonnement laten aansmeren’
Ondertussen hadden vertegenwoordigers van de vakbond hem zelf tientallen keren proberen te bellen. ‘Maar telkens botsten we op de bezettoon’, zegt Ben Coremans, secretaris van ACV Transcom. ‘Jammer dat Magnette niet opnam, want wij hebben een ingenieus voorstel. De loonspanning bij Belgacom is te groot, maar we beseffen dat het voor een socialistische premier onmogelijk is om een socialistische manager zijn inkomen en buitensporige ontslagvergoeding af te pakken. Daarom stellen wij voor dat íéder personeelslid een buitensporige ontslagvergoeding krijgt. Dan is elkeen content, zonder dat neoliberalen ons afgunstsyndicalisme kunnen verwijten.’