Een Afrikaans toilet toont invloeden van westers minimalisme. 'Moeten kinderen echt oud worden als ze de rest van hun leven geplaagd worden door constipatie?'

Afrikanen verkiezen diarree boven constipatie

De Afrikaanse gemeenschap in België is niet opgezet met de actie tegen diarree van Music For Life. 'Constipatie is misschien minder dodelijk, maar veel oncomfortabeler', klaagt Patrice Kadenga.

‘We beseffen dat het sympathiek bedoeld is en dat jullie blanken elke Kerst met een onbestemd schuldgevoel rondlopen. Maar echt waar: buikloop is bijlange zo vervelend niet als geconstipeerd zijn’, zegt Béatrix Deltrimundo (47), hoofdredactrice van Le Matin Africain, een Brusselse krant voor Afrikaanse Belgen. ‘Als ik weer eens urenlang op het toilet zit te persen om een bruine spie uit mijn rug te drukken, ben ik jaloers op mijn familie in Afrika. Bij hen floepen de drollen eruit alsof het niets is.’

Deltrimundo vindt dat de diarree-actie van Music For Life een vertekend beeld geeft van de Afrikaanse realiteit. ‘Waarschijnlijk kwam het idee van een redacteur die al eens in Egypte is geweest en daar turista heeft opgelopen. Die denkt nu allicht dat de stront je in heel Afrika om de oren vliegt’, vermoedt de journaliste. ‘Dat klopt niet. In vele dorpen zijn er vangnetten en de plaag wordt regelmatig aangepakt met stevige pesticiden uit het Westen.’

Ook Patrice Kadenga (58) vreest dat jongerenzender Studio Brussel de bal in het verkeerde gat heeft gedropt. Kadenga is secretaris van de Société des Africains Constipés (SAC), een zelfhulpgroep die naar eigen zeggen spreekt namens de voltallige Afrikaanse gemeenschap in België. ‘Het is hartverwarmend dat zoveel BV’s zich te kakken laten zetten voor de Glazen Show en Music For Life. Helaas zijn wij daar niet mee geholpen’, werpt Kadenga op.

Is diarree dan geen schrijnend probleem in Afrika? ‘Jazeker. Het betreft hier een dunne, brijachtige, soms zelfs slijmerige ontlasting die vaak gepaard gaat met plotselinge krampen en buikpijn’, doceert Kadenga. ‘Door het grote vocht- en voedselverlies gaat de lichamelijke toestand achteruit. Ik weet heus wel dat in Afrika en Zuid-Azië 80 procent van de kindersterfte te wijten is aan diarree. Mij zul je niet horen ontkennen dat diarree meer jonge kinderen doodt dan malaria, aids en mazelen samen. Maar dan vraag ik u oprecht: moeten kinderen echt oud worden als ze de rest van hun leven geplaagd worden door constipatie?’

‘Met veel weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik als jongetje door het oerwoud liep. Ik hoefde me nog maar te hurken en de uitwerpselen vlogen van tussen m’n billen’, herinnert Kadenga zich. ‘Nu is dat wel even anders.’

Volgens Kadenga heeft zijn verhuis naar België hem geen goed gedaan. ‘Financieel-economisch wel natuurlijk. Alhoewel het hier in de buurt ook al eens kan stuiven, hoef je niet elke dag voor je leven te vrezen. Maar door het vette Belgische eten breng ik bijna al mijn vrije tijd door op het toilet. Zodra ik een bruine beer aan het hek voel rammelen, neem ik een dik boek en trek ik me terug in het kleinste kamertje’, getuigt de Congolese Belg. ‘Telkens is het een ware martelgang. Soms denk ik dat daar zal sterven. Zoals Elvis Presley, die de laatste vijf jaar van zijn leven nauwelijks nog een ei kon leggen.’

‘Constipatie is misschien minder dodelijk dan diarree, maar ieder geval veel oncomfortabeler‘, treurt hij.

Kadenga pleit ervoor dat het Westen inspeelt op de noden van de Afrikanen. ‘Mijn achtergebleven rasgenoten hebben geen nood aan zuiver water, maar willen in de eerste plaats een mooi toilet van een degelijk merk’, weet de man. ‘WC Eend is eveneens een geliefd importproduct omdat het zo goed aangeschreven staat. Verder krijgen Afrikanen liever een gegalvaniseerde wc-borstel dan een doos immodium, want daar raken je darmen alleen maar van verstopt terwijl je met een wc-borstel aangekoekte resten makkelijk kunt wegschrobben.’

Patrice Kadenga:
‘Afrikanen krijgen liever een gegalvaniseerde
wc-borstel dan een doos immodium’

‘Westerlingen hebben een gebrek aan inlevingsvermogen. Zwarten worden nog steeds als de Ander gezien. Nochtans zijn wij allemaal mensen met een ronkend schijthol. Is het tenslotte niet aan je eigen gat dat je weet hoe een ander schijt?’, vraag Kadenga retorisch, alvorens zich verontschuldigen. ‘Ik moet nog eens een bruin hondje gaan verzuipen.’