Verrassend: gisteren gaf voormalig radioster Jos Ghysen toe dat de beschuldigingen aan zijn adres correct zijn. ‘Ja, ik heb Ireen Houben jarenlang seksueel misbruikt. Ja, ik heb psychologische spelletjes met haar gespeeld, en haar op geregelde tijdstippen een goeie vuistslag in het gezicht gegeven. Maar dat deed ik niet voor mijn plezier. Het hoorde nu eenmaal bij de job.’
Ghysen haalt er het benoemingsbesluit van zijn medewerkster bij. ‘Kijk, hier staat het letterlijk: de taak van mejuffrouw Houben zal erin bestaan de heer Ghysen te ontheffen van alle besognes door te allen tijde in zijn behoeften te voorzien. Daartoe zal zij hem in tijden van hoge werkdruk ten dienste staan als pispaal en boksbal, en de nodige seksuele verlichting verschaffen. Voilà,’ glundert Ghysen, ‘ik heb dus niks verkeerd gedaan. Als vlaggenschip van de openbare omroep, een bijzonder grote verantwoordelijkheid, had ik permanent last van stress. Dat schoon vagijntje van een Houben moest dat gewoon verlichten. Dat was háár job.’
‘Het oude statuut stond bol van die bepalingen’, bevestigt Piet Van Roe, de radiobaas die nooit naar Houben wou luisteren. ‘Net zoals iedere bestuurssecretaris recht had op één persoonlijke klerk, had ieder radio-coryfee recht op één persoonlijke vrouw. Wie toen solliciteerde voor de functie van vrouw, wist perfect wat haar te wachten stond. Alle vrouwen zijn zo binnen ons huis begonnen. Paula Semer, Kris Smet: stuk voor stuk waren zij de persoonlijke slavin van moegewerkte mannen. Als ze zich goed van hun taak kweten, mochten ze al eens met hun gezicht op tv komen of een vrouwenprogramma op de radio presenteren.’
De gebruiken verdwenen pas in de loop van de jaren negentig, nadat verschillende medewerkers zich publiekelijk hadden ge-out als homoseksueel. Iconen als Kurt Van Eeghem, Paul Codde en Jo De Poorter zorgden voor een ware omslag op de Reyerslaan. ‘Plots bleek de hele BRT vol te zitten met bruinwerkers’, herinnert een geagiteerde Ghysen zich. ‘Kunt u zich dat voorstellen? Ik voelde me niet meer veilig in mijn eigen imperium. Voortdurend had ik schrik dat er één zijn dolk in mijn onderrug zou steken! Ik liep permanent rond met een bord in mijn broek. Ik krijg nu nog hartaanvallen als ik eraan terugdenk.’
Piet Van Roe:
‘Wie toen solliciteerde voor de functie van vrouw, wist perfect wat haar te wachten stond’
‘De schrik zat er inderdaad goed in bij de mannen’, erkent toenmalig VRT-baas Cas Goossens. ‘Ze kwamen bij mij klagen over seksuele avances van de nichten. Omdat de klachten toen van mannen kwamen, kon ik ze natuurlijk niet met een kwinkslag en een pets op de billen negeren. We hebben toen node de statutaire bepalingen in verband met sekuele dienstverlening geschrapt. Gelukkig heb ik nadien nog vele mietjes naar VTM kunnen wegjagen: Luc Appermont, Frank Dingenen, Walter Capiau. Zo heb ik onze mannelijke cultuur toch nog kunnen vrijwaren!’